Publikacje Naukowe

Permanent URI for this community

https://e-bp.inp.pan.pl/handle/123456789/8

Browse

Now showing 1 - 20 of 95

Dostęp do informacji publicznej - rozwój czy stagnacja. Materiały konferencyjne
(Naczelny Sąd Administracyjny, 2008) Górzyńska, Teresa; Rzeplińska, Irena; Kochanowski, Janusz; Trzciński, Janusz; Sibiga, Grzegorz; Jabłoński, Mariusz; Malanowski, Andrzej; Drachal, Janusz; Wygoda, Krzysztof; Aleksandrowicz, Tomasz; Świątkiewicz, Janusz; Waglowski, Piotr; Jarzęcka-Siwik, Elżbieta; Bernaczyk, Michał; Piskorz-Ryń, Agnieszka; Jaśkowska, Małgorzata; Folcholc, Michał
Aktualne problemy rozgraniczenia właściwości sądów administracyjnych i powszechnych
(Naczelny Sąd Administracyjny, 2011) Zdzikot, Tomasz; Hauser, Roman; Romer, Teresa; Maciejewski, Mariusz; Sanetra, Walerian; Kisielewicz, Andrzej; Adamczak, Alicja; Vall, Michał, du; Błachucki, Mateusz; Stankiewicz, Rafał; Majchrzak, Bartosz; Folcholc, Michał; Sibiga, Grzegorz; Błachucki, Mateusz; Górzyńska, Teresa
Publikacja poświęcona jest aktualnym problemom wynikającym z ustalania i rozgraniczenia jurysdykcji sądów administracyjnych i sądów powszechnych. Książka zawiera następujące artykuły: Małgorzata Jaśkowska, Konstytucyjnoprawne podstawy sądownictwa powszechnego i administracyjnego oraz delimitacja właściwości tych sądów Roman Hauser, Rozstrzyganie sporów o właściwość między sądami administracyjnymi a powszechnymi Mariusz Maciejewski, Ocena zgodności z prawem faktów z zakresu prawa prywatnego przez organy administracji publicznej w toku wykonywania kompetencji oraz kognicja sądów powszechnych i administracyjnych Teresa Romer, Właściwość sądów administracyjnych i sądów powszechnych w sprawach z zakresu prawa pracy Walerian Sanetra, Właściwość sądów powszechnych (sądów pracy i ubezpieczeń społecznych) i sądów administracyjnych w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych Andrzej Kisielewicz, Właściwość sądów administracyjnych i sądów powszechnych w sprawach konkursów na stanowisko Alicja Adamczak, Michał du Vall, Sądownictwo patentowe w Polsce – perspektywy i realia Mateusz Błachucki, Właściwość sądów administracyjnych i sądów powszechnych w sprawach antymonopolowych Rafał Stankiewicz, Likwidacja procedur hybrydowych – krok w dobrym kierunku czy szkodliwy dogmatyzm? Bartosz Majchrzak, Właściwość sądów w sprawach sporów powstających na gruncie porozumień komunalnych Michał Folcholc, Wybrane problemy związane z właściwością sądów administracyjnych i sądów powszechnych w sprawach z zakresu rozgraniczania nieruchomości Grzegorz Sibiga, Właściwość sądów administracyjnych i powszechnych w sprawach z zakresu dostępu do informacji publicznej.
Sądownictwo antymonopolowe w Polsce - historia i ustrój
(Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumenta, 2011) Błachucki, Mateusz
Niniejsza publikacja koncentruje się przede wszystkim na rozpatrywaniu przez sąd antymonopolowy środków prawnych służących do rozstrzygnięć administracyjnych podejmowanych przez Prezesa UOKiK w sprawach antymonopolowych, które stanowią podstawową i najistotniejszą kategorię spraw rozpatrywanych przez ten sąd. Mówiąc o sprawach antymonopolowych mówi się o całej prawnie nieobojętnej aktywności organu antymonopolowego podejmowanej w sferze publicznoprawnej ochrony konkurencji na warunkach i w formach określonych w ustawie o ochronie konkurencji i konsumentów oraz rozporządzeniu 1/20033. Nie oznacza to jednak, że orzecznictwo z zakresu telekomunikacji, poczty, energetyki i transportu kolejowego zostało zupełnie pominięte. Pomimo formalnie odrębnej regulacji postępowanie przed sądem antymonopolowym we wszystkich tych sprawach jest bardzo podobne, stąd w miejscach, gdzie jest to możliwe, znajdują się odniesienia do innych niż antymonopolowe spraw rozpatrywanych przez Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów (SOKiK). Istotnym zawężeniem zakresu przedmiotowego niniejszego opracowania jest ograniczenie analizy roli sądów tylko do spraw z zakresu publicznoprawnej ochrony konkurencji, natomiast kwestia prywatnoprawnego wdrażania prawa konkurencji to zagadnienie odrębne, które wymaga osobnego omówienia. Z racji charakteru niniejsza publikacja ma jedynie charakter przyczynkowy i nie zmierza do wyczerpania tematu. Jej celem jest zapoczątkowanie ewentualnej dyskusji poprzez wskazanie najważniejszych problemów.
Analiza i ocena zmian kodeksu postępowania administracyjnego w latach 2010-2011
(Naczelny Sąd Administracyjny, 2012) Jaśkowska, Małgorzata; Łakoma, Katarzyna; Skóra, Agnieszka; Rząsa, Grzegorz; Szubiakowski, Marek; Kmieciak, Zbigniew; Korzeniowska-Polak, Agnieszka; Dobkowski, Jarosław; Suwaj, Robert; Stankiewicz, Rafał; Wyporska-Frankiewicz, Joanna; Mazuryk, Marcin; Pawełczyk, Mirosław; Majchrzak, Bartosz; Tarno, Jan Paweł; Wierzbowski, Marek; Stankiewicz, Rafał; Sibiga, Grzegorz; Drobny, Wojciech; Błachucki, Mateusz; Błachucki, Mateusz; Górzyńska, Teresa; Sibiga, Grzegorz
Publikacja ma na celu przedstawienie wprowadzonych ostatnio szczegółowych nowelizacji k.p.a., dokonanie analizy skutków ich wejścia w życie oraz sformułowanie postulatów w zakresie dalszych zmian w postępowaniu administracyjnym. Prezentowana publikacja pokazuje, jak szeroki zakres miały nowelizacje kodeksu dokonane w ostatnich dwóch latach. Autorzy artykułów podjęli się omówienia poszczególnych regulacji oraz ich oceny. Oceny te, co warto podkreślić, nie są jednowymiarowe, gdyż jakość kolejnych zmian jest różna. Mamy zatem zmiany pozytywne, tj. nową regulację wszczęcia postępowania, doprecyzowanie przepisów o dostępie do akt, czy nowe przepisy dotyczące trybów nadzwyczajnych: zmiany o charakterze porządkującym, tj. nowelizację niektórych zasad ogólnych, czy zawieszenia i umorzenia postępowania. Wiele jest jednak zmian, które wywołują niejednoznaczne lub wręcz negatywne oceny, np. w odniesieniu do bezczynności i przewlekłości postępowania, metryczek, pełnomocników czy uzupełnienia decyzji. Ta polaryzacja ocen skłania do szerszej dyskusji nad jakością polskiego prawa administracyjnego procesowego. Wydaje się, że niniejsza publikacja stanowi kolejny dowód na to, jak niezbędne jest powołanie zespołu resortowego w postaci Komisji Prawa Administracyjnego, który czuwałby, a przynajmniej próbował czuwać, nad nowymi regulacjami prawa administracyjnego, a szczególnie kodeksu postępowania administracyjnego. Brak bowiem skoordynowanej polityki w zakresie zmian legislacyjnych prowadzi do postępującej dewaluacji prawa administracyjnego, a w perspektywie czasowej – do dysfunkcjonalności wielu rozwiązań procesowych.
System postępowania antymonopolowego w sprawach kontroli koncentracji przedsiębiorców
(Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumenta, 2012) Błachucki, Mateusz
Postępowanie antymonopolowe jest relatywnie nowym zjawiskiem na gruncie polskiego prawa administracyjnego i pojawiło się wraz z wprowadzeniem do polskiego porządku prawnego regulacji antymonopolowej (istnieje od 1990 r.). Postępowanie to w ciągu ostatnich dwóch dekad przechodziło przemiany, które uczyniły z niego coraz bardziej wyspecjalizowaną procedurę. Wciąż jednak wymaga ono doskonalenia, gdyż wiele regulacji nie uwzględnia specyfiki spraw antymonopolowych z zakresu kontroli łączenia przedsiębiorców.
Polish Competition Law – Commentary, Case Law and Texts
(Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumenta, 2013) Błachucki, Mateusz
The aim of this publication is to present foreign readers with the first English course on Polish competition law. The book consists of three parts. First is a monographic presentation of the Polish antimonopoly law. The considerations are not, however, limited to the antimonopoly act in force. Presentation of the current model of the competition law is preceded by the comprehensive theoretical study laying down the origins and basic definitions of contemporary Polish antimonopoly law. The second part is a selection of judicial case law in competition cases. Its role is to provide a reader with a practical insight into how the competition law is applied by the courts and what are the most important issues developed by the judiciary. The last part brings basic legal texts. It enables readers to confront the theoretical background and the case law with actual wording of relevant regulations or soft law documents. a combination of these three parts aims at giving an overview of the Polish competition law. The three parts supplement each other and are cross-referenced. Such method allows avoiding duplication of certain contents. Therefore it is suggested to study all three parts in parallel in order to get the more comprehensive view of the presented issues.
Źródła prawa administracyjnego a ochrona wolności i praw obywateli / pod redakcją Mateusza Błachuckiego i Teresy Górzyńskiej
(2014) Błachucki, Mateusz; Kmieciak, Zbigniew; Knysiak-Molczyk, Hanna; Korzeniowska-Polak, Agnieszka; Jaśkowska, Małgorzata; Błońska, Barbara; Federczyk, Wojciech; Majchrzak, Bartosz; Łakoma, Katarzyna; Stankiewicz, Rafał; Ganczar, Małgorzata; Pyter, Magdalena; Mazuryk, Marcin; Wołyniec-Ostrowska, Agnieszka; Drobny, Wojciech; Wyporska-Frankiewicz, Joanna; Sawczuk, Wojciech Sebastian
Prezentowana praca pokazuje szeroki zakres zagadnień i problemów związanych z funkcjonowaniem systemu źródeł prawa administracyjnego. Książka podzielona jest na trzy części. W pierwszej z nich, znajdują się artykuły poświęcone problemowi jedności proceduralnego prawa administracyjnego oraz pojawiających się regulacji specjalnych. Część druga zawiera studia nad wybranianymi źródłami prawa administracyjnego. Trzecia część książki przedstawia stadium przypadku, które ukazuje jakość źródeł prawa administracyjnego oraz problemy, z jakimi zmagają się sądy administracyjne na tym tle. Jednym z celów stawianych przed uchwaloną w dniu 2 kwietnia 1997 r. Konstytucją RP było uporządkowanie i usystematyzowanie źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Okazało się jednak, iż praktyczna realizacja tego – skądinąd słusznego – postulatu od początku napotykała na istotne problemy w pewnych dziedzinach prawa administracyjnego (chodzi m.in. o akty Prezesa NBP). Specyfika tej gałęzi prawa powoduje bowiem, iż możemy spotkać akty prawne, których status i charakter nie poddaje się jednoznacznej weryfikacji z punktu widzenia katalogu źródeł prawa z Ustawy zasadniczej. Z upływem lat problem, o którym mowa, nie tylko, że nie został rozwiązany przez ustawodawcę, ale nabrzmiewał i nabrzmiewa. Niewątpliwie pogłębiło go przystąpienie Polski do UE. Polski system prawny został wówczas otwarty na całość acquis communitaire. Implementacja dorobku prawnego UE wywołała najdalej idącą konfuzję na gruncie prawa administracyjnego. Związane jest to z koniecznością unormowania nowych sfer życia gospodarczego RP, w szczególności określenia zasad i procedur związanych z wykorzystaniem funduszy europejskich, uzupełnieniem już istniejących norm krajowych w sferze np. ochrony środowiska instrumentami prawa europejskiego. Instrumenty prawne zbiorczo określane mianem soft law (prawa miękkiego) tj. wytyczne, obwieszczenia czy interpretacje – tak charakterystyczne dla prawa europejskiego – nie mieszczą się w katalogu źródeł prawa, o którym mowa w art. 87 Konstytucji RP. Jak się wydaje, znaczącym problemem dla praktyki w tym kontekście pozostaje potrzeba traktowania instrumentów prawa miękkiego, jako istotnego elementu w procesie wydawani decyzji administracyjnych, pomimo, iż pozostaje to w sprzeczności z zasadą legalizmu działania władzy publicznej. Zasady, która wymaga m.in. aby akty władcze skierowane wobec podmiotów znajdujących się na zewnątrz administracji publicznej wywodzone były z aktów normatywnych rangi ustawowej. Niezależnie od powyższego zauważalna jest tendencja do tworzenia przez prawodawcę regulacji specjalnych, zawierających normy, odbiegające, a czasem wręcz łamiące, przyjęte standardy administracji w imię uzasadnianych wyjątkowym interesem publicznym lub charakterem przedmiotu regulacji. To niepokojące zjawisko wywołuje nie tylko istotne wątpliwości interpretacyjne w doktrynie prawa administracyjnego, lecz – co bardziej niepokojące – prowadzi do zdewaluowania istniejących zasad wywodzących się z Konstytucji RP, takich jak np. ochrona własności prywatnej, prawo do sądu. Istotne zmniejszanie w tego rodzaju specustawach ochrony praw i wolności obywatelskich, będące konsekwencją wskazanych tendencji, prowadzi niejednokrotnie do odmowy udzielania ochrony sądowej adresatom działań organów administracji publicznej. W naszym przekonaniu taka sytuacja – nie do zaakceptowania w demokratycznym państwie prawa - uzasadnia nie tylko podjęcie szerszej refleksji teoretycznej nad systemem źródeł prawa administracyjnego w polskim porządku prawnym, ale i dokonanie praktycznej analizy i zaproponowanie sposobu pogodzenia nowych tendencji w prawie administracyjnym z katalogiem źródeł prawa wskazanym w Konstytucji RP oraz z określonym w tym akcie poziomem ochrony praw i wolności obywatelskich.
Prawo do informacji publicznej Efektywność regulacji i perspektywy jej rozwoju / pod redakcją Mariusza Maciejewskiego
(Rzecznik Praw Obywatelskich, INP PAN, 2014) Maciejewski, Mariusz; Kwiatkowski, Krzysztof; Karcz-Kaczmarek, Maria; Wrzołek-Romańczuk, Małgorzata; Szewczuk, Romuald; Fischer, Bogdan; Cwalińska, Joanna; Miksa, Karolina; Krakała, Artur; Groń, Maciej; Piskorz-Ryń, Agnieszka; Młynarska-Sobaczewska, Anna
<< s. 9-21 >>
Administracyjne kary pieniężne w demokratycznym państwie prawa
(Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich, 2015) Błachucki, Mateusz; Nowicki, Daniel K.; Peszkowski, Sławomir; Staniszewska, Lucyna; Majchrzak, Bartosz; Maciejewski, Mariusz; Sibiga, Grzegorz; Wojciechowski, Paweł; Zientara, Anna; Król-Bogomilska, Małgorzata; Piszcz, Anna; Radecki, Wojciech; Gruszecki, Krzysztof; Wyporska-Frankiewicz, Joanna; Habuda, Adam; Rychter, Renata; Strąk, Katarzyna; Kaczocha, Mateusz; Stankiewicz, Rafał; Zieliński, Adam; Witkowski, Stanisław; Błachucki, Mateusz
Prezentowana publikacja poświęcona jest analizie administracyjnych kar pieniężnych. Zagadnienie to nabiera coraz większego znaczenia wraz ze wzrostem wysokości nakładanych administracyjnych kar finansowych i zwiększającym się zakresem ich stosowania. Jednocześnie zauważalny jest pewien niedostatek refleksji teoretycznej w stosunku do rozwoju regulacji prawnych. Brak jest analiz z czego wynika wzrost ilości finansowych kar administracyjnych oraz ich dolegliwości. Równolegle do wzrostu ilości finansowych sankcji administracyjnych nie ma rozwoju reguł procesowych ich nakładania. Wydaje się, że coraz bardziej palącą potrzebą staje się konieczność wprowadzenia do systemu polskiego prawa jednolitych zasad ogólnych odnoszących się do wymierzania administracyjnych kar pieniężnych przez organy administracji publicznej. Szczególnie, że w wielu nowych regulacjach brak jest stworzenia dodatkowych gwarancji procesowych dla adresatów administracyjnych kar pieniężnych. Co więcej, adresaci administracyjnych kar pieniężnych nie zawsze mogą uzyskać efektywną ochronę sądową, co jest skutkiem braku zgodności co do zakresu tej ochrony. Znajduje to swoje odzwierciedlenie w ilości skarg składanych przez adresatów administracyjnych kar pieniężnych do Rzecznika Prawa Obywatelskich oraz podejmowanych w ich następstwie interwencji (zob. w szczególności wystąpienie RPO zamieszczone w prezentowanej publikacji). Szczególnie istotny w kontekście ochrony praw adresatów tych sankcji jest niedawny wyrok Trybunału Konstytucyjnego w sprawie wysokości kary pieniężnej za usuwanie drzew lub krzewów bez wymaganego zezwolenia (omawiany także szczegółowo w przedkładanej publikacji). Prezentowana praca pokazuje szeroki zakres problemów dotyczących generalnych i szczególnych zagadnień wyłaniających się na gruncie wymierzania i miarkowania administracyjnych kar pieniężnych. Przedkładana książka pokazuje, że problematyka administracyjnych kar pieniężnych znajduje się w fazie intensywnego rozwoju, gdzie tradycyjne koncepcje prawnoadministracyjne znajdują się pod silnym wpływem myślenia karnistycznego. Książka podzielona jest na dwie części. W pierwszej z nich, znajdują się artykuły poświęcone ogólnym zagadnieniom wyłaniającym się na tle wymierzania i miarkowania administracyjnych kar pieniężnych. Przedstawione zostały szczególne cechy administracyjnych kar pieniężnych w teorii oraz orzecznictwie. Taka konfrontacja pokazuje pewien zauważalny rozdźwięk pomiędzy literaturą administratywistyczną i orzecznictwem sądowym i trybunalskim. Kolejny artykuł wskazuje na braki w zakresie gwarancji procesowych adresatów administracyjnych kar pieniężnych. Jednocześnie pokazane są nowe zjawiska na tle zidentyfikowanych ułomności istniejącego systemu wymierzania administracyjnych kar pieniężnych. Co ciekawe, rodzą one kolejne pytanie na ile rozwiązania wskazanych problemów nie tworzą nowych problemów miast rozwiązania istniejących niedoskonałości. Zwieńczeniem części pierwszej są dwa artykuły poświęcone niezwykle istotnemu zagadnieniu zbiegu odpowiedzialności administracyjnej i karnej. Choć na gruncie teoretycznym odpowiedzialność administracyjna i karna są niezależne to w praktyce trudno uciec od trudnego do uniknięcia wzajemnego oddziaływania regulacji administracyjnej i karnej. Jeden z tych artykułów ma charakter teoretyczny, a drugi odnosi problem do konkretnych przepisów, ale zostały umieszczone razem z uwagi na swój uzupełniający charakter. Część druga zawiera studia nad wybranymi karami pieniężnymi wymierzanymi na podstawie różnych ustaw szczególnych prawa administracyjnego. Część ta identyfikuje działy administracyjnego, gdzie tematyka sankcji finansowych jest szczególnie aktualna, np. prawo antymonopolowe, prawo ochrony środowiska, prawo przewozowe czy prawo żywnościowe. Prezentowane szczegółowe studia z zakresu wybranych działów prawa administracyjnego rozwijają wiele wątków zarysowanych w części pierwszej. Wnioski płynące z tej części pokazują jak praktyka prawa administracyjnego wyprzedza teorię w zakresie w jakim szczególe ustawy administracyjne adaptują rozwiązania z innych działów prawa oraz wprowadzają rozwiązania swoiste. Szczegółowe studia pokazują także brak spójnej koncepcji legislacyjnej jak należy ustanawiać sankcje administracyjne, a w szczególności kary pieniężne. Niezwykle widoczny jest także brak przepisów ogólnych dotyczących nakładania sankcji administracyjnych. Z drugiej jednak strony prezentowany w książce (i wspominany w wielu artykułach) projekt niedoszłej nowelizacji k.p.a. pokazuje jednak jak nieprzemyślane mogą być propozycje wprowadzania ogólnych przepisów o nakładaniu administracyjnych kar pieniężnych i jak nieudolnie próbuje się je wprowadzać do polskiego systemu prawnego .
Ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego
(Ministerstwo Cyfryzacji, 2016-09) Badura, Ewelina; Błachucki, Mateusz; Konarski, Xawery; Maciejewski, Mariusz; Niestrój, Henryk; Piskorz-Ryń, Agnieszka; Sakowska-Baryła, Marlena; Sibiga, Grzegorz; Ślaska, Katarzyna
Podręcznik – komentarz do ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (ISP) został opracowany we współpracy z Instytutem Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk oraz ekspertami.
Sprawiedliwość dla zwierząt / pod redakcją Barbary Błońskiej, Włodzimierza Gogłozy, Witolda Klausa, Dagmary Woźniakowskiej-Fajst
(INP PAN, Stowarzyszenie „Otwarte Klatki”, 2017) Błońska, Barbara; Woźniakowska-Fajst, Dagmara; Klaus, Witold; Gogłoza, Włodzimierz; Więckowska, Karolina; Czerwińska, Alicja; Stanisławski, Emil; Gogłoza, Dobrosława; Joy, Melanie; Lubelska-Sazanów, Małgorzata; Barankiewicz, Tomasz; Knosała, Justyna; Żak, Piotr; Zientara, Anna; Anaszewicz, Marcin; Spurek, Sylwia; Drzazga, Edyta; Helios, Joanna; Jedlecka, Wioletta; Gzyra, Dariusz; Elżanowski, Andrzej; Pietrzykowski, Tomasz
Ochrona przyrody w systemach prawnych ochrony środowiska Polski, Czech i Słowacji
(Difin S.A., 2017) Habuda, Adam; Radecki, Wojciech
W książce ukazane zostały różnice między ochroną środowiska a ochroną przyrody oraz wzajemne umiejscowienie tych dziedzin regulacji prawnej. Potocznie te pojęcia są utożsamiane. Jednak prawo ochrony przyrody wykracza tylko poza czystą ochronę, jak sugerowałaby nazwa. Za podstawę badań autorzy przyjmują trzy systemy prawne, z jednej strony odrębne, a z drugiej połączone oddziaływaniem prawa UE i międzynarodowego
Obszary Natura 2000 w prawie polskim, czeskim i słowackim : analiza porównawcza
(Difin S.A., 2017) Habuda, Adam; Radecki, Wojciech; Mülerová, Hana; Kraličková, Barbora
Obszary Natura 2000 są nazywane europejską formą ochrony przyrody. Wynika to z tego, że podstawy prawne ich wyznaczania i funkcjonowania zawarte są w prawie UE. Prawodawca europejski pozostawia państwom członkowskim UE wybór drogi, która ma doprowadzić do realizacji celów dyrektyw europejskich: ptasiej i siedliskowej. Praca poświęcona jest podobieństwom i różnicom w zakresie tworzenia mi funkcjonowania obszarów Natura 2000 w Polsce, Czechach i Słowacji. Autorzy analizują i porównują rozwiązania prawne obowiązujące w tych trzech krajach. Wychodzą z założenia, że spojrzenie na rozwiązania własne przez pryzmat obcych pozwala lepiej zrozumieć ich sens oraz dostrzec wady i zalety.
Przedawnienie roszczeń ze stosunku pracy
(Wydawnictwo Naukowe FREL, 2018) Suknarowska-Drzewiecka, Ewa
Right to Culture
(SCHOLAR Publishing House, 2018) Młynarska-Sobaczewska, Anna
The inclusion of the right to participate in culture into the human rights order in the Universal Declaration of Human Rights, the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights, as well as many national constitutions, which were created in the last three decades of the 20th century in particular, has been a manifestation of the desire to ensure that all people benefit from and contribute to the cultural heritage of humanity and the universal issue of the human community, in which the values and attitudes through which it is shaped are being expressed. However, the evolution of guarantees and the content of the right to participate in culture has not been linear and has not produced any definite results so far, nor has it led to optimistic conclusions. The right to culture has struggled to pave the way for itself in the contemporary postmodern world of shared values and axiological and conceptual chaos. However, this does not mean that establishing the right to participate in culture, understood as artistic culture, as a universal right, is doomed to be forgotten as an idea that is based on the already unfashionable paradigm of universal enlightenment and common values and patterns. Art culture – regardless of the multiplicity and controversial nature of attempts to define it – has certain characteristics that allow it to be distinguished and protected; these include the ability to evoke an aesthetic experience that is significantly distinct from other human emotions, as well as the transfer of attitudes and meanings conveyed through it. Therefore, it constitutes an environment in which people learn to perceive and understand the meaning of their attitudes, behaviours, symbols and works – it is the most universal language and a code of understanding between people, so it constitutes the greatest and most comprehensive legacy of human civilization, at the same time being an extremely valuable resource, a common good that allows us to find common meanings, values and attitudes, i.e. to fully participate in the life of human community. The concept of universal guarantee of the right to participate in the world of culture understood as artistic culture has been expressed at the international level through the design of the second generation right, finding its place in the catalogue of economic, social and cultural rights. However, the problems identified in the subsequent chapters concerning the freedom of artistic creation and the horizontal impact of the freedom of creativity and the right to use it, as well as the cultural goods, indicate that the right to culture has a complex structure and it is difficult to clearly qualify it as a right of purely social character. Moreover, an in-depth analysis of the elements, content and scope of many rights and freedoms indicates that it is neither possible nor necessary to clearly define entitlements according to the criterion of their specific nature. The study on the right to culture is a good example of this. It is impracticable to present the content of this right, designed at the level of international documents, i.e. the Universal Declaration of Human Rights and the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights and guaranteed in many national constitutions, in isolation from the standards of freedom of expression and, therefore, artistic expression. The findings made with regard to constitutional regulations, and above all the jurisprudence of courts, especially the European Court of Human Rights, fully support the conclusion that there is a heterogeneous structure of the right to participate in culture, called a ‘transverse’ right in literature for this reason. At the same time, the above-mentioned pathways of searching for the content of social rights in freedoms and rights of a negative nature allow us to find certain standards of positive state obligations and those of public authorities with regard to observance of rights traditionally classified as social rights. Among such methods, it is worth paying attention to the search for and analysis of the core of every right and freedom, as well as the prohibition of regression of the degree of observance and realization of rights. When investigated by national and international courts, these methods can lead to those positive state obligations that are necessary to preserve the content and minimum protection of the right to culture. The analysis of the case-law also demonstrates that the protection provided by the European Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms in the area of freedom of artistic expression in a number of judgments also means finding positive obligations on the part of public authorities in this field, in particular with regard to protection which is granted horizontally, as well as towards groups that are marginalised, excluded and dependent on public authorities more than others. The set of rights related to participation in cultural life is becoming increasingly widespread in judicial protection and evolves from declarative international documents to the level of implementation within the framework of national laws and policies. In its case-law, the European Court of Human Rights also strongly emphasises the importance of the Internet in ensuring access to information and cultural life. Although these rulings primarily concern the right to communicate and inform, the standard they designate is significant and may constitute the starting point for determining a minimum level of access to cultural life, as well as the right to individual and social development through access to the media and their content. This standard requires the state to fulfil its positive obligations to ensure access to them – and thus provide a basis for the creation of a specific structure of claims, expectations and guarantees, which constitute components of the right to culture, understood as the right to freely participate in artistic culture. The egalitarian nature of the contemporary cultural life, connected above all with a radical change in accessibility caused by Internet communication and digitalization, among other things, changes the existing model of access to cultural assets from the relation passive recipient – creator to the model of participation, i.e. an increased activity on the part of the recipient, who often becomes the creator – or recreates the work. Following the transformations in the sphere of accessibility and active participation in cultural life, where everyone can become a creator or a person who conveys cultural content, the right to participate freely in artistic culture must be reconstructed and supplemented – with such elements as the right to freely share creative work, the right to exchange ideas and opinions with others, the right to freely and creatively use cultural content already made available and the right to participate in and produce cultural content. All these elements may to a large extent concern horizontal actions, in particular with regard to copyright protection. The collision of the right to culture and rights related to works of art becomes particularly visible and relevant in the era of universal access to all manifestations of creative life and its use in a digitalized environment. In this respect, however, both legal regulations and the jurisprudence of courts are only some of the factors that shape this relationship, and thus the scope and content of the right to participate in culture, as there are unbelievably strong social activities in this sphere, which may undermine the hitherto shaped model of copyright. On the other hand, sharing in the digitalised environment cultural assets held in the resources of public institutions has already become an obligation, the execution of which belongs to the Member States of the European Union, which significantly affects the content of the right to culture. In terms of other elements that contribute to the right to participate in culture, many belong to the sphere of cultural policy and, more generally, to social policy. The right to culture in contemporary countries, in particular in countries where the culture of state patronage is traditionally dominant, requires not only that public authorities ensure that they refrain from interference in the sphere of artistic expression and access to artistic culture, but also that they fulfil a number of positive obligations, in particular regarding fair and universal access to financing of artistic life. In European culture, countries adopt a strategy of public patronage based on three principles: 1) cultural life requires financial support, 2) there is a distinction between artistic culture and the sphere of entertainment, 3) public authorities are obliged to ensure access to artistic culture and cultural assets for their citizens. This means that cultural policy must be pursued through the financial support of artistic creativity, preceded by the requirement of aesthetic judgments. Judgments on art must be legitimized, and therefore issued by appropriate bodies and using transparent procedures. In the European countries, it is slowly becoming apparent that such a standard has been developed – in most countries, financial means intended for the support of culture are granted through competitive procedures and by independent expert bodies, so it is becoming more and more important to define the standard of allocation of funds for artistic creation in the sense of minimum requirements of independence of bodies determining the allocation, transparency of procedures and the criteria in use. This is yet another important condition for the freedom of artistic creation and the associated right to participate in cultural life in the context of positive state obligations. The exercise of the right to culture thus requires not only judicial protection but also the design and implementation of state activities, i.e. legislation and conducting cultural policy. Only the entirety of these entitlements guarantees that the right to participate in cultural life gains its proper meaning. It is therefore a right, the implementation of which requires state action coordinated at many levels. The first one is the sphere of legislative action. Legislation determines, among other things, which forms the protection of cultural heritage takes, how the boundary between the sphere of freedom of artistic creation and protection of other values (morality, privacy, freedom of religion) is determined, how the limits of using the works of others’ authorship are defined. In turn, in the area of social and cultural policy, the state takes actions and decisions that decide on the form and extent of protecting the social status of creators, implementing artistic programmes and activities, supporting and financing them and promoting them in international relations. In this area there is also a huge field of recognition for the exercise of rights of access to cultural goods and services by all entitled persons. Finally, it is in the sphere of administration that individual decisions are made in matters of support for artistic activity, protection of cultural goods – both in the sphere of covering them with state guardianship and financial subsidies for their restoration and maintenance. Yet in this respect, too, one can find the very beginnings of developing standards, which co-create the model of the right to culture – free access to artistic creation and freedom of art. Such standards concern many spheres, the most interesting of which seems to be the procedural sphere, connected with the model of supporting cultural life and the use of mechanisms devised in other areas of public law aimed at achieving procedural justice and transparency of decisions made. They also relate to social guarantees of support for artistic activity, as well as instruments giving universal and non-discriminatory access to cultural content. In contemporary countries, in particular those that are subject to the European system of Conventional Protection of Rights and Freedoms, the scope and content of increasingly explicit cultural policy instruments may become the basis for formulating a certain standard of protection. The ban on regression and the obligation to preserve the essence of rights, including social rights, must be considered in relation to the status quo – and it is always based, independently of the state, on cultural policy already pursued and artistic activities carried out by the state and other public bodies. Finding the standard of exercising the right to culture within the framework of cultural policy, i.e. creating a real possibility of using cultural goods and participating in cultural life, especially from the perspective of the rights of an individual (creators and recipients of cultural content) is difficult and most controversial, as is the search for any positive obligations of states with regard to social rights. It is not the case, however, that national courts – especially at the level of constitutional courts – are powerless in this area, and the participants to cultural life are deprived of the option of protection and demand for ensuring that their rights are exercised, also in terms of positive state obligations. Documents on the interpretation and application of the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights oblige states to exercise their rights progressively through legislative, administrative, judicial, economic, social and educational measures in order to fulfil their obligations under the Pact. In legal practice this means a ban on the regression of established standards of granted rights, arbitrariness in their application and determination of their limits and content, the obligation to maintain rationality in limiting them, as well as the obligation to maintain the essence of the declared right at the constitutional level constitute instruments of judicial protection, which will allow to protect the standards of cultural policy developed in this sphere. It is crucial for the exercise of the right to participate in cultural life to determine the level of state policy and legislation that is already guaranteed, and thus to develop the essence of powers in judicial case-law. On the other hand, the addition of a legal and human perspective to the activities in the sphere of protection and support of artistic culture will make it possible to identify the rights that make up the right to culture as the centre and keystone of cultural policy; guaranteeing an individual right to culture should become the primary objective of legislative and administrative efforts made in this field, so as to satisfy the protection of the sphere of contact with art, symbol and the ability to evoke aesthetic experience – a true rationale for the creation and interpretation of the right to culture.
Zmiana Konstytucji V Republiki Francuskiej : przedmiot, tryb, kontrola
(2018) Kubuj, Katarzyna
Organizacja i zadania krajowych izb gospodarczych sektora telekomunikacji
(Wydawnictwo Adam Marszałek, 2019) Marciniak, Piotr
Przeprowadzona w niniejszym opracowaniu analiza koncepcji, ewolucji oraz teraźniejszości izb gospodarczych branży telekomunikacyjnej wskazuje bezsprzecznie na celowość powołania samorządu gospodarczego w Polsce. Jego brak jest niewątpliwie niekorzystny dla polskiej gospodarki i obniża efektywność polityki gospodarczej rządu
Niezależność organów administracji publicznej na przykładzie ewolucji statusu prawnego Prezesa UOKiK
(2019) Błachucki, Mateusz
Artykuł analizuje zagadnienie niezależności organów administracji publicznej na przykładzie statusu polskiego organu antymonopolowego. Obejmuje ukazanie ewolucji statusu prawnego organu antymonopolowego i omówienie jego aktualnej pozycji prawnej. Badaniom poddano również dyrektywę ECN+ i obowiązki, jakie nakłada na władze krajowe w zakresie niezależności krajowych organów antymonopolowych. Opracowanie podejmuje także problem faktycznej niezależności organu antymonopolowego oraz niedostatecznych gwarancji rozliczalności tego organu. W konkluzjach wykazano, że formalna niezależność organu antymonopolowego może w polskich warunkach prowadzić do skutków sprzecznych z założeniami dyrektywy ECN+.
Polski korpus służby cywilnej i jego zmiany. Prace studialne Warszawskiego Seminarium Aksjologii Administracji
(INP PAN, 2019) Dowiat-Urbański, Dobrosław; Majchrzak, Bartłomiej; Sarota, Angelina; Buczyński, Grzegorz; Federczyk, Wojciech; Wąsowski, Krzysztof Andrzej; Stalica, Iwona; Zdzikot, Tomasz; Barankiewicz, Tomasz; Przywora, Bogusław; Kobylska, Katarzyna; Jarecki, Stefan Akira; Cieślak, Zbigniew; Drobny, Wojciech
Jak zauważył Dobrosław Dowiat-Urbański, Szef Służby Cywilnej – autor wstępu do prezentowanej publikacji: „artykuły składające się na publikację 'Polski korpus służby cywilnej i jego zmiany. Prace studialne Warszawskiego Seminarium Aksjologii Administracji' zawierają cenne spostrzeżenia i uwagi Autorów, które dotyczą zarówno problemów ogólnych, jak i szczegółowych zagadnień związanych z różnymi aspektami działania służby cywilnej. Można je podzielić na trzy bloki tematyczne, którym poświęcone były dyskusje panelowe na konferencji: korpus służby cywilnej i jego zmiany, miejsce członka korpusu służby cywilnej w procesach administrowania oraz prakseologiczny wymiar zachowań członków korpusu służby cywilnej. Wysoką wartość poznawczą publikacja zawdzięcza między innymi temu, że Autorzy artykułów to uznani naukowcy od lat badający problemy administracji publicznej, bądź też praktycy administracji – byli lub nadal czynni urzędnicy, zajmujący wysokie, odpowiedzialne stanowiska. Mam nadzieję, że lektura ich tekstów zainspiruje Czytelników do pogłębionej reﬂeksji na temat kondycji polskiej służby cywilnej, która przecież jest jednym z filarów naszego państwa.”
Unrecognised subjects in international law
(INP PAN, Scholar Publishing House, 2019) Milano, Enrico; Richter, Dagmar; Oeter, Stefan; Saganek, Przemysław; Shinkaretskaia, Galina; Hamamoto, Shotaro; Czapliński, Władysław; Zaręba, Szymon; Fernández Sola, Natividad; Arcari, Maurizio; Chen, Chun-i An; Lagerwall, Anne; McGuinness, Margaret E.; Kleczkowska, Agata; Torres Cazorla, María Isabel; Gruszczyński, Łukasz; Menkes, Marcin; Czapliński, Władysław; Kleczkowska, Agata
The book discusses a variety of issues related to two important international law institutions: international legal personality and recognition. Respective studies concern the legal situation and classification of various categories of non-recognised entities, the obligation to recognise and not to recognise specific subjects, rights and obligations of those entities (including, for example, state immunity and obligations in respect of human rights), and international liability for unlawful recognition. The authors of the texts are both eminent scientists, recognised specialists in the field of international law, as well as young lawyers, just starting their adventure with research work. The authors come from various parts of the world and represent a diverse approach to research methodology.

Browse

Browsing Publikacje Naukowe by Issue Date

Results Per Page

Sort Options