Postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 19 listopada 2014 r., III SK 15/14 - glosa
Loading...
Editors
Authors
Błachucki, Mateusz
Date
2020-11
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Wolters Kluwer Polska
ISBN
DOI
Language
pl
Keywords
administracyjna kara pieniężna, financial administrative penalty, antitrust tort, obligation to notify concentration, concentration control, competition law, prawo konkurencji, delikt antymonopolowy, obowiązek notyfikacji koncentracji, kontrola koncentracji
Abstract
Tezy:
1. Okoliczność, czy naruszony przez przedsiębiorcę obowiązek ma charakter „formalny”, czy też jest to obowiązek proceduralny bądź obowiązek o charakterze materialnoprawnym, nie ma kluczowego znaczenia dla oceny zasadności skorzystania przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z kompetencji do nałożenia kary pieniężnej oraz wysokości wymierzonej kary. Znaczenie takie ma rola naruszonego obowiązku z punktu widzenia istoty poszczególnych instytucji prawa ochrony konkurencji i konsumentów oraz z punktu widzenia interesu publicznego.
2. Orzecznictwo akceptujące przed kilkunastu laty relatywnie wysokie kary pieniężne w odniesieniu do naruszenia obowiązku niezgłoszenia1 zamiaru koncentracji może nie być już miarodajne do oceny prawidłowości praktyki organu w dniu dzisiejszym. Podkreślić jednak należy, że jakakolwiek zmiana podejścia sądów co do akceptowalnego poziomu kar pieniężnych nakładanych przez Prezesa Urzędu nie prowadzi do rozbieżności, o których mowa w art. 3989 § 1 pkt 2 k.p.c., lecz jest przejawem ewolucji praktyki stosowania prawa. Praktyka ta może zaś prowadzić do łagodniejszego traktowania, wraz z utrwaleniem się mechanizmów rynkowym oraz lepszym rozeznaniem w ich funkcjonowaniu, zachowań przedsiębiorców, w porównaniu do zasad oceny takich samych zachowań w przeszłości.
1. Okoliczność, czy naruszony przez przedsiębiorcę obowiązek ma charakter „formalny”, czy też jest to obowiązek proceduralny bądź obowiązek o charakterze materialnoprawnym, nie ma kluczowego znaczenia dla oceny zasadności skorzystania przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z kompetencji do nałożenia kary pieniężnej oraz wysokości wymierzonej kary. Znaczenie takie ma rola naruszonego obowiązku z punktu widzenia istoty poszczególnych instytucji prawa ochrony konkurencji i konsumentów oraz z punktu widzenia interesu publicznego.
2. Orzecznictwo akceptujące przed kilkunastu laty relatywnie wysokie kary pieniężne w odniesieniu do naruszenia obowiązku niezgłoszenia1 zamiaru koncentracji może nie być już miarodajne do oceny prawidłowości praktyki organu w dniu dzisiejszym. Podkreślić jednak należy, że jakakolwiek zmiana podejścia sądów co do akceptowalnego poziomu kar pieniężnych nakładanych przez Prezesa Urzędu nie prowadzi do rozbieżności, o których mowa w art. 3989 § 1 pkt 2 k.p.c., lecz jest przejawem ewolucji praktyki stosowania prawa. Praktyka ta może zaś prowadzić do łagodniejszego traktowania, wraz z utrwaleniem się mechanizmów rynkowym oraz lepszym rozeznaniem w ich funkcjonowaniu, zachowań przedsiębiorców, w porównaniu do zasad oceny takich samych zachowań w przeszłości.
Description
Citation
M. Błachucki, Postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 19 listopada 2014 r., III SK 15/14 - glosa, Warszawa, 2020.