Błachucki, Mateusz2020-12-072020-12-072020-11M. Błachucki, Postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 19 listopada 2014 r., III SK 15/14 - glosa, Warszawa, 2020.0867-1850https://e-bp.inp.pan.pl/handle/123456789/195Tezy:1. Okoliczność, czy naruszony przez przedsiębiorcę obowiązek ma charakter „formalny”, czy też jest to obowiązek proceduralny bądź obowiązek o charakterze materialnoprawnym, nie ma kluczowego znaczenia dla oceny zasadności skorzystania przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z kompetencji do nałożenia kary pieniężnej oraz wysokości wymierzonej kary. Znaczenie takie ma rola naruszonego obowiązku z punktu widzenia istoty poszczególnych instytucji prawa ochrony konkurencji i konsumentów oraz z punktu widzenia interesu publicznego.2. Orzecznictwo akceptujące przed kilkunastu laty relatywnie wysokie kary pieniężne w odniesieniu do naruszenia obowiązku niezgłoszenia1 zamiaru koncentracji może nie być już miarodajne do oceny prawidłowości praktyki organu w dniu dzisiejszym. Podkreślić jednak należy, że jakakolwiek zmiana podejścia sądów co do akceptowalnego poziomu kar pieniężnych nakładanych przez Prezesa Urzędu nie prowadzi do rozbieżności, o których mowa w art. 3989 § 1 pkt 2 k.p.c., lecz jest przejawem ewolucji praktyki stosowania prawa. Praktyka ta może zaś prowadzić do łagodniejszego traktowania, wraz z utrwaleniem się mechanizmów rynkowym oraz lepszym rozeznaniem w ich funkcjonowaniu, zachowań przedsiębiorców, w porównaniu do zasad oceny takich samych zachowań w przeszłości.pladministracyjna kara pieniężnafinancial administrative penaltyantitrust tortobligation to notify concentrationconcentration controlcompetition lawprawo konkurencjidelikt antymonopolowyobowiązek notyfikacji koncentracjikontrola koncentracjiOther